Словарное определение: |
---|
υἱός, тж. ὑός, эол. υἶος, староатт. υἱύς ὁ (у Hom. υἱ in thesi иногда кратко; gen. υἱοῦ и υἱέος эп. υἷος, dat. υἱω̣ и υἱεῖ эп. υἱέϊ, υἱεῖ и υἷϊ, acc. υἱόν эп. υἱέα и υἷα; pl.: nom. υἱοί и υἱεῖς эп. υἱέες и υἷες, gen. υἱῶν и υἱέων, dat. υἱοῖς и υἱέσι эп. υἱοῖσι и υἱάσι, acc. υἱούς и υἱεῖς эп. υἱέας и υἷας; dual. υἱεῖ эп. υἱέε и υἷε, υἱέοιν) сын: υἷες ’Αχαιῶν Hom. сыны ахейцев, т.е. ахейцы; υἱὸν ποιεῖσθαί τινα Aeschin. усыновлять кого-л.; υἱεῖς άνδρες Dem. взрослые сыновья. |
|